Ljubomirov otac kao politički krivac pobegao je iz Hercegovine od austrougarskih vlasti i prešao u Crnu Goru. U Prvom svetskom ratu, iako je bio vrlo mlad, Ljubomir je pobegao u komite sa kojima je ostao do 1918 godine.
Posle završetka rata, 1918 godine, završio je nižu šumarsku školu i kao šumar bio na službi u Makedoniji, zatim u Pljevaljskom i Bjelopoljskom srezu. U službi je ostao do 1935 godine; tada je dao ostavku. Odmah zatim počeo je aktivno da pomaže napredni radnički pokret. U članstvo Komunističke partije primljen je 1936 godine u mojkovačkoj partiskoj ćeliji. Učestvovao je kao delegat na Petoj pokrajinskoj konferenciji KPJ za Crnu Goru u Zabljaku.
U pripremama trinaestojulskog ustanka 1941 godine aktivno je učestvovao; bio je jedan od organizatora ustanka u svom kraju. Po formiranju Bjelopoljskog partizanskog odreda postao je komandant bataljona.
U svim borbama koje je vodio njegov odred, Ljubomir je pokazao primernu hrabrost i veštinu u rukovođenju. Poginuo je osmog maja 1942 godine u borbi protiv četnika Pavla Đurišića koja se vodila na Uločevini, više Mojkovca. Ljubomir, kao komandant Trećeg bataljona Bjelopoljskog odreda, jurišao je sa svojim borcima i sa borcima bataljona „Bijeli Pavle“. U toj borbi zajedno s njim poginula su još dva komandanta.